*άστο το χεράκι σου,
το σκασμένο σου χέρι.
άστο, να σου το κρατώ.
Καραντίνα, μέρα (δεν θυμάμαι). Έχει έναν αναθεματισμένο, υπέροχο, ήλιο έξω. Μου ΄ρχεται να ανοίξω την πόρτα και να κολλήσω όλα τα μικρόβια του κόσμου.
Για λίγο φως. Ζηλεύω τους ανθρώπους με μπαλκόνια. Ονειρεύομαι πως έχω κι εγώ ένα τέτοιο, με μεγάλο τραπέζι, πολλές καρέκλες για τους φίλους, διακοσμητικά φαναράκια, μια κουνιστή καρέκλα λίγο πιο πέρα και από στιγμή σε στιγμή έρχονται τα cocktails! Daiquiri lime. Frozen φυσικά, γιατί είναι καλοκαίρι!
Με τέτοιες σκέψεις περνούν οι μέρες του κορονοϊού και κλεισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους, με ένα κλάμερ στα μαλλιά και μια ξεφτισμένη ρόμπα, νιώθω ανόητη. Γιατί ο κόσμος πεθαίνει και εγώ ονειρεύομαι καλοκαίρια και πρωινά μεθύσια. Αλλά γαμώτο, έχω περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά την ανάγκη να ονειρευτώ κάτι.
Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας και βάζω μια λίστα με χαλαρωτική μουσική πιάνου. «Από τι ακριβώς να χαλαρώσεις, κοπελίτσα μου;», θα μου πεις και θα ΄χεις δίκιο αφού όλο αυτό το διάστημα είμαι σχεδόν άπραγη. Από καναπέ σε κρεβάτι και τούμπαλιν. Στο ενδιάμεσο μια βόλτα με τον σκύλο γύρω από το τετράγωνο.
Ο προαυλισμός της ημέρας!
Από τη μία, δεν υπάρχει πια η αγχωτική καθημερινότητα με τα ασφυκτικά deadlines, το τηλέφωνο να χτυπά δαιμονισμένα, τις εργατοώρες πάνω στο pc,
τον πονοκέφαλο και -μα τους δώδεκα Θεούς!-μοιάζει καλύτερο απ΄ ότι το είχα φανταστεί! Από την άλλη, μου λείπει να πάρω και να δώσω χάδια και ας γρατζουνάνε τα σκασμένα από το Dettol χέρια. Τα χρήματα επίσης, τελειώνουν.
Και πώς να μην τελειώνουν δηλαδή, αφού αγαπημένη συνήθεια αυτόν τον καιρό, έχει γίνει το courier. Με μια δόση ενοχής και ντροπής μαζί, θα εξομολογηθώ πως έχω αγοράσει online ό,τι πιο άχρηστο κυκλοφορεί εκεί έξω. Από μουσικό κουτί και χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια μέχρι καφετιέρα για espresso –btw, δεν πίνω espresso!
Φυσικά, έχω «λιώσει» στο Netflix και στη σαχλαμάρα, όπως κάθε άνθρωπος που σέβεται τον καραντινάτο εαυτό του. Ξεκινώ νωρίς το βράδυ με κάποια επεισόδια από το «Dark» και καταλήγω να παρακολουθώ στο Youtube τη Σοφία Μουτίδου
να γυμνάζεται στο σαλόνι του σπιτιού της (ήρθε το τέλος!).
Σε κάποια αναλαμπή, θα σκεφτώ πως «Η Κόλαση είναι οι Άλλοι».
Κι ίσως θα έχεις δίκιο, φίλε Σαρτρ!