Εκείνο που απόλαυσα πιο πολύ όλο τον καιρό της καραντίνας είναι αυτή την αίσθηση του "άχρονου" χρόνου. Τη δυνατότητα να μην υπάρχει στον άμεσο ορίζοντα κάτι προς διευθέτηση. Αγαπώ το σπίτι. Μαγείρεψα, διάβασα, τραγούδησα, είδα ταινίες, online θέατρο, πέρασα όμορφες στιγμές με τον σύντροφό μου, χουζούρεψα με το γατί μου, κοιμήθηκα . Κι όλα αυτά χωρίς το άγχος που διακατέχει τον σύγχρονο άνθρωπο: οτι δε σε φτάνει ο χρόνος κι οτι πρέπει να κάνεις κάτι γι' αυτό. Βέβαια τα λεφτά τελειώνουν κι οι απαιτήσεις πλησιάζουν με μαθηματική ακρίβεια δριμύτερες. Να είμαστε ευτυχείς που δεν αρρωστήσαμε. Περιμένω πώς και πώς να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου, γιατί μου έλειψαν. Θα επιστρέψουμε στην καθημερινότητά μας, δε γελιέμαι. Με όλα τα άγχη και τις αναποδιές που αχνοφαίνονται μεγαλύτερες από πριν. Αλλά αυτό είναι ζωή.
