Αυτή η κίνηση με τα δάχτυλα των μικρών αγοριών.Με κάνει ευαίσθητη. Τρυφερή. Με ανατριχιάζει. Με υγραίνει. Να βλέπω τον αντίχειρα τους να διπλώνει, να μπαίνει ανάμεσα στον δείκτη και στον μεσαίο για να εκτινάξει απότομα την καύτρα του αντρικού τους τσιγάρου.
Εκεί, στην πρώιμη αρχή της εφηβείας τους. Τα βλέπω και τα μικραίνω στα μάτια μου. Τα σχηματίζω πεντάχρονα, δίχρονα, μηνών, ολίγων μόλις ημερών.
Τα ντύνω με αχνά χνούδια, προάγγελοι πούπουλων και φτερών, τους λεπταίνω τα δάχτυλα των μικρών τους ποδιών, ενίοτε τα συνδέω και με κιτρινωπές μεμβράνες μεταξύ τους. Τα φαντάζομαι να κάνουν προσπάθεια για τα πρώτα τους ασταθή βήματα, τώρα που έσπασαν ένα άσπρο τσόφλι, κατά λάθος(?) και κοιτούν έκπληκτα το χωρίς όρια, πια, περιβάλλον. Και είναι τότε που δεν θέλουν μιά μητέρα να τα έχει από δίπλα με μάτι ξάγρυπνο, όχι, θέλουν να περπατήσουν μόνα, με έναν αέρα ψεύτικο, θέλουν να «μετράνε» θέλουν να δείχνουν δύναμη, δύναμη που να ταιριάζει στην βραχνή πια φωνή τους, στην πρώτη αραιή και άτολμη ανά το σώμα τριχοφυΐα τους.
Όχι, δεν τα μέμφομαι τα μικρά αγόρια που πειραματίζονται με ένα τσιγάρο στο χέρι, λίγα απ΄αυτά είναι που θα το κρατάνε για πάντα, τα περισσότερα θα βρουν τον εαυτό τους, θα επαινεθούν από τους γονείς τους για την προσωπικότητα τους, θα πιστέψουν εαυτούς και κάπου εκεί τα χνούδια θα έχουν γίνει φτερά, φτερούγες μεγάλες και δυνατές και θα ψηλώνουν, θα ψηλώνουν να αγγίξουν τα όνειρα τους, να ΄ρθει να γίνουν ένα με αυτά.
Βγαίνω. Έχω την ανάγκη τους. Να βρω ένα τους στο δρόμο. Άγνωστο ή γνωστό μου και να το πάρω αγκαλιά.Την ώρα που με το αριστερό του χέρι θα ακουμπάει,δειλά, καλοκαθρεφτισμένα μακριά μαλλιά. Του πρώτου κοριτσιού του. Τη στιγμή που με το δεξί θα τινάζει με μόρτικη δύναμη την καύτρα του. Μπορεί και να δακρύσω. Δεν θα το αφήσω να με δεί. Θα φοβηθώ μηνκαι νομίσει πως απέτυχε. Μήπως και δεν τίναξε την στάχτη του ορθά.
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 30.07.2022