Ο χρόνος, καιρό τώρα, κάποιες καταθλιπτικές τάσεις, τις είχε. Βασανίζονταν, δηλαδή, αλλά ήθελε να δείχνει δυνατός. Έψαχνε τις ρίζες του, δεν γνώριζε τους πραγματικούς γονείς του, δεν γνώριζε τους αναδόχους του. Ένιωθε πάντα σαν ένα παιδί που, κατά καιρούς, όλο και κάποιοι άλλοι το υιοθετούσαν όλο και σε άλλους νονούς το έδιναν, όλο και ονοματεπώνυμο του άλλαζαν: “Προ, ή και Μετά Χριστόν” πότε τον έλεγαν, “Φλεβάρη” κι “Αύγουστο” άλλες φορές, “Έξη και τέταρτο” , «Πεντάλεπτο» ή και «Αιώνα», «Δεκαπενθήμερο», ή «Σαββατοκύριακα», ακόμη κι εκείνα τα άχαρα, τα πολύ αντιπαθητικά του “Προ μεσημβρίας” και “Μετά μεσημβρίαν”.
Σε “Ειδικό” δεν ήθελε να πάει, δεν τους πίστευε, άσε που ντρεπόταν να δείξει και το βιβλιάριο του που, δεν ήξερε, καλά-καλά, και με ποιο του όνομα το είχαν ανανεώσει.
Αναψοκοκκίνισε, “τα πήρε” που λένε και οι άνθρωποι, “Θα τα καταφέρω μόνος μου!” είπε, στύλωσε το αέρινο κορμί του, πάτησε γερά, με ανοιχτά τα δυό του πόδια, στρίμωξε το αέρινο μυαλό του, το στρίμωξε κι άλλο και “Πι & Μι Κάπα” θέλω να με λένε!” είπε, κι εννοούσε “πριν και μετά τον κορονοϊό” αλλά ορκίστηκε να μην του ξεφύγει πουθενά, για να μη τρομάζει τους έντρομους και τους ατρόμητους ανθρώπους.
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 02.04.2020