Μία τυπική μέρα στην καραντίνα μου περνάει ως εξής: Ξυπνάω το μεσημέρι κατά τις 14:00 το αργότερο, έχοντας κοιμηθεί στις 5:00 το πρωί, και πίνω τρεις καφέδες σε μεγάλο θερμόσ, τίγκα στο συμπυκνωμένο γάλα και μαζί τους καπνίζω τρία τσιγάρα , ένα για κάθε θερμός . Σημειώστε εδώ ότι έχω καταναλώσει πάνω από 12 jacobs (τοποθέτηση προϊόντος) κατά την παραμονή μου στο σπίτι . Αφού βεβαιωθώ ότι ξύπνησα ξεφλουδίζω μια μπανάνα ή παίζω ένα τραγούδι στην κιθάρα, (Λέω ένα γιατί μόνο ένα ξέρω). Κατά σύμπτωση, εκείνη την ώρα πιάνει η επιθυμία τις γάτες μου να βγουν στον κήπο. Θέλω να πιστεύω οτι δεν φταίει ο τρόπος που τραγουδάω για την τάση φυγής τους και ότι είναι πράγματι μία σύμπτωση . Απο την αλλη, περίεργη σύμπτωση....
Τις βγάζω λοιπόν στον κήπο και αποφασίζω να διαβάσω λίγες σελίδες από το βιβλίο που άφησα χθες βράδυ. Διαβάζω δυο γραμμές και πιάνω το κινητό. Βλέπω ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για μένα όσο κοιμόμουν και ξαναπιάνω το βιβλίο. Διαβάζω δύο γραμμές και ξαναπιάνω το κινητό. Βλέπω ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για μένα όσο διάβαζα και ξαναπιάνω το βιβλίο. Διαβάζω δυο γραμμές και αφήνω οριστικά το βιβλίο με σκοπό να αφιερωθώ στα σόσιαλ. Επιρριπτω τις ευθύνες στο ''Περί ψυχής'' του Αριστοτέλη που δεν εχει πλοκή για να με κρατήσει και βάζω να δω master chef που αν μη τι άλλο έχει άγωνία για το στέμμα.
Γουργουρίζει η κοιλιά μου, φτιάχνω ένα σνακ. Το τελευταίο έχει γίνει σχεδόν αντανακλαστικό. Το γουργούρισμα της κοιλιάς μου συνεπάγεται την κατανάλωση σνακ, μόνο που η κοιλιά μου γουργουρίζει σε δύο περιπτώσεις . Οταν ειναι άδεια και όταν είναι γεμάτη , ανεξαρτήτως της περίπτωσης φτιάχνω ένα σνακ.
Αφού φάω, αποφασίζω αν το σνακ μου ήταν πολύ βαρύ για να βγω για τρέξιμο σε μια ώρα και αν δεν ήταν ( συνήθως είναι ) απασχολούμαι με κάτι μέχρι να χωνέψω. Ύστερα φοράω τα αθλητικά ρούχα μου. Οφείλω να παραδεχτώ ότι τα αθλητικά ρούχα μου, όσο άθλιο και αν σας φαίνεται, τα αλλάζω κάθε τρεις μέρες, γιατί σύμφωνα με την μαμά μου δεν μπορούμε να βάζουμε πολλά πλυντήρια εξαιτίας του ιδρώτα μου, οπότε σέβομαι το περιβάλλον και την τσέπη μας υποφέροντας σιωπηλά.
Κάνω 5 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα, μέχρι τον κοντινότερο πληθυσμό και πάλι πίσω στο ερημικό μας αγρόκτημα σαν σωστή ερημίτης και αποσύρομαι στην ντουζιέρα για κάνα 40λεπτο, όπου και καταναλώνω από εκδίκηση το νερό που δεν με άφησαν να καταναλώσω σε πλυντήρια.
Αφιερώνω πολύ χρόνο σε μποτέ, πράγμα που δεν έκανα πριν την καραντίνα και με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι όταν περιποιείσαι τον εαυτό σου νιώθεις όμορφη ακόμα και αν δεν είσαι .
Έπειτα , καταπιάνομαι με την μαγειρική, συνήθως μαζί με την αδερφή μου. Υπάρχει μια άρρητη συμφωνία που δεν εκφράστηκε ποτέ αλλά τέθηκε σε ισχύ, που θέλει έμάς να μαγειρεύουμε το βραδινό, εφόσον ξυπνάμε αργά και βρίσκουμε έτοιμο το μεσημεριανό . Α ναι! Ξέχασα να πω ότι ποτέ δεν υπολογίζουμε σωστά τις ποσότητες του φαγητού. Λίγο ο αδερφός μου που είναι στην ανάπτυξη , λίγο η όρεξή μου που ανοίγει μετά το τρέξιμο και λίγο η αδερφή μου που όλο λέει ότι θα κάνει δίαιτα αλλά δεν κάνει, το μεσημεριανό εξαφανίζεται. Είμαστε μια φαγανή οικογένεια είναι γεγονός
Μετά το μαγείρεμα ακολουθούν οι πιο παραγωγικές μου ώρες. Συνήθως συζητώ με την αδερφή μου για πράγματα που ήδη έχουμε συζητήσει , βλέπουμε Παρά Πέντε , άλλοτε ξεκινάω ένα DIY project που δεν θα τελειώσω ποτέ , και άλλοτε βλέπουμε ταινία οικογενειακώς.
Κατά τις 12:00 ο πατέρας μας αποσύρεται στα διαμερίσματά του να κοιμηθεί και οι γυναίκες του σπιτιού, απαλαγμένες από την πατριαρχική φιγούρα που μας αναγκάζει να βλέπουμε ποιότητα , βάζουμε στο νέτφλιξ ρομαντικές κομεντί και ντοκιμαντέρ για δολοφόνους .
Κάπου στα μισά της ταινίας αποφασίζουμε με την αδερφή μου να πάμε στο '' κάτω σπίτι'' που είναι η έδρα μας και προδίδουμε και την μητέρα , αφήνοντάς την να τελειώσει μόνη της το ντοκιμαντέρ.
Τις Παρασκευές και τα Σάββατα ανοίγουμε το '' κάτω σπίτι '' και στον αδερφό μας, όπου τον παρασέρνουμε στην ανήθικη συνήθεια να τρως ρυζοκοφρέτες μέχρι το πρωί και να γελάς με αστεία που την επόμενη μέρα δεν σου φαίνονται πια αστεία . Τις υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας διαβάζω το βιβλίο μου μέχρι να αποκοιμηθώ, ξεχνόντας να βγάλω τα γυαλιά μου, που θα με ταλαιπωρήσουν για το υπόλοιπο της νύχτας και ξυπνάω στις 14:00 το αργότερο για να επαναληφθεί η ρουτίνα που μου επέβαλε ο εγκλεισμός.
Συμπέρασμα, έχω άπλετο χρόνο για να κάθομαι να γράφω ένα άκρως λεπτομερές κείμενο για το πως περνάω την μέρα μου αντί να απαντώ σαν φυσιολογικός άνθρωπος στην συνέντευξη. Για να μην κουράζω, στην επόμενη ερώτηση '' ποια ειναι τα πρώτα πράγματα που σου έλειψαν και θες να κάνεις μετά την άρση ης καραντίνας'', θα απαντήσω πιο περιεκτικά. Μου έλειψαν: Οι φίλοι μου Τα ψώνια Η δουλειά μου Το μεικ απ.