Τετάρτη 29 Μαρτίου. Μετράω (όπως και ο υπόλοιπος κόσμος στην Ελλάδα) 39 μέρες καραντίνας. 39 μέρες απαγόρευσης για άσκοπες μετακινήσεις. Χωρίς αγκαλιές, φιλιά, κοντινούς συγγενείς και φίλους. 39 μέρες, μέσα από τις οποίες δοκιμάστηκαν οι αντοχές, τα νεύρα, η υπομονή, αλλά και η επιμονή. Με λίγα λόγια, οι πολλές αυτές 39 μέρες στο σπίτι ήταν συνάμα και ένα bras de fer με τον ίδιο μου τον εαυτό. Η δική μου καραντίνα συνέπεσε με την αναστολή έκδοσης του περιοδικού People, λίγες μέρες πριν το lockdown, στις 4 Μαρτίου. Από εκεί που είχα ένα ιδιαίτερα φορτωμένο καθημερινό πρόγραμμα, με φωτογραφήσεις, συνεντεύξεις, συνεννοήσεις για τα εξώφυλλα του περιοδικού, καταιγισμό τηλεφωνημάτων και στύψιμο του μυαλού για θέματα, ξαφνικά βρέθηκα με ελεύθερο χρόνο. Μεγάλο αγαθό ο ελεύθερος χρόνος. Αλλά και μεγάλη παγίδα αν σε πάρει από κάτω.
Από κάτω με πήρε, καθότι επτά χρόνια σε ένα περιοδικό στο οποίο αφιέρωνα κατά μέσο όρο δέκα ώρες την ημέρα, δεν το λες και λίγο. Προτίμησα, όμως, να αποτινάξω τις αρνητικές μου σκέψεις και να δω τον άπλετο αυτό ελεύθερο χρόνο που είχα μπροστά μου ως αγαθό και όχι ως παγίδα. Αφιέρωσα ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο τόσο στην οικογένειά μου, όσο και σε εμένα. Αποφάσισα να μην το ρίξω στο φαγητό, να γίνω ένα με τον καναπέ και ο καλύτερος φίλος του ντελιβερά της γειτονιάς μου. Απεναντίας, αποφάσισα να το ρίξω στην αερόβια γυμνατική. Από τις 20 Μαρτίου τρέχω καθημερινά επτά χιλιόμετρα και το αποτέλεσμα το βλέπω σήμερα στην οθόνη της ζυγαριάς που με δείχνει έξι κιλά πιο ελαφρύ. Από 91,5, έφτασα αισίως τα 85,5 και συνεχίζω με στόχο τα 82, τα κιλά που είχα όταν ήμουν 20 χρονών. Έχω ελλατώσει σημαντικά και το κάπνισμα, πίνω αλκοόλ μόνο τις Παρασκευές και τα Σάββατα και έχω μάθει απ’έξω όλα τα στενά στην περιοχή της Βούλας. Πέρα από το καθημερινό τρέξιμο στο διάδρομο, περπατάω πολύ στην γειτονιά. Επιπλέον, φούσκωσα τα λάστιχα στο ποδήλατο που είχε παροπλισθεί στην αποθήκη και πήγα από την Βάρη μέχρι την Γλυφάδα και πίσω. Τα κατάφερα, δεν κουράστηκα σχεδόν καθόλου, έκανα 14 χιλιόμετρα και αισθάνθηκα έστω και για λίγο Γιώργος Χειμωνέτος!
Το πιο σημαντικό, όμως, από όλα, είναι πως εδώ και ενάμιση μήνα δεν έχω ανοίξει την τηλεόραση. Δεν έχω δει ειδήσεις και δεν έχω κάνει ζάπινγκ στα κανάλια που πάνω κάτω πιθανολογώ πως θα έπαιζαν τα ίδια και τα ίδια. Επέλεξα να ενημερώνομαι αποκλειστικά από το διαδίκτυο, στο οποίο μπορώ να φιλτράρω τις ειδήσεις, χωρίς να υφίσταμαι καθημερινή πλύση εγκεφάλου με ατελείωτο και επαναλαμβανόμενο μπλα μπλα. Ομολογώ πως η τηλεόραση δεν μου έλειψε καθόλου. Ίσα ίσα, το χάρηκα κιολας που ήταν μονίμως στο stand by. Τα βράδια μου είχαν μουσική, αλλά και Netlix. Στις μέρες της καραντίνας τέλειωσα τις πέντε σεζόν του Outlander, την 4η σεζόν του La Casa De Papel, το Unorthodox και μόλις χθες ξεκίνησα το Freud. Χθες (28/4) ήταν και μια ιδιαίτερα σημαντική μέρα, μια και ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως από την Δευτέρα (4/5) ξεκινάει σταδιακά η άρση των περιοριστικών μέτρων.
Από Δευτέρα λοιπόν, περιμένω πως και πως να πάρω το αυτοκίνητο και να πάω σε μια ερημική παραλία να κολυμπήσω. Από το 2012 είμαι χειμερινός κολυμβητής και αυτές τις μέρες της καραντίνας αυτό που μου έλειψε περισσότερο είναι το μπάνιο στη θάλασσα. Αυτή η ελευθερία που σου δίνει το νερό. Βουτάς και αδειάζεις από οτιδήποτε αρνητικό υπάρχει μέσα σου. Διαβάζω συνέχεια πως τίποτα δεν έχει τελειώσει και πρέπει να επανέλθουμε σε μια νέα κανονικότητα. Πλέον, ο καθένας από εμάς παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Ο καθένας από εμάς θα πρέπει να προσέχει και να τηρεί όλα τα απαραίτητα μέτρα που θα προφυλλάξουν τόσο εκείνον όσο και τους γύρω του. Το καλοκαίρι βρίσκεται προ των πυλών. Εύχομαι να το περάσουμε όλοι μας όσο πιο ήρεμα γίνεται. Να διαβάζουμε, να ενημερωνόμαστε, να μην καταπίνουμε «αμάστητες» τις όποιες ειδήσεις μας σερβίρονται και να παραμείνουμε ψύχραιμοι.
Μαρίνος Βυθούλκας | Δημοσιογράφος | instagram@vimarinos