Ο οδηγός έσκυψε, κουτούλησε σχεδόν το παρμπρίζ, για να με κοιτάξει με μάτια γουρλωμένα, την παρατιμονιά του την γλιτώσαμε και οι δύο στο τσακ.
Εγώ, κοίταξα εμένα: Το φούτερ όχι από την ανάποδη, αλλά σωστά φορεμένο, τα αθλητικά από το ίδιο ζευγάρι και τα δύο. Τίποτα το ιδιαίτερο δεν παρουσίαζα, τα δε “έσω” μου, ευτυχώς δεν αναβλύζουν.
Ανέβαινα τον ανηφορικό ασφαλτόστρωτο δρόμο, ανάμεσα από πράσινα λιβάδια με κείνες τις κίτρινες, αδέσποτες και σίγουρες για τον εαυτό τους,ανοιξιάτικες μαργαρίτες. Παπαρούνα ούτε μία ακόμη:έχει την αυτογνωσία του ευαίσθητου εαυτού της. Είδα, ξανά, εκείνον τον μαύρο μικρόσωμο σκύλο που, όταν πήγαινα καμιά βόλτα τον μπαμπά μου από κει, τον έδειχνε και “κοίτα το κυλάκι, παιγί μου” μου έλεγε με την παιδική του, πλέον, διάλεκτο, στην προχωρημένη του, πλέον, άνοια. Ο σκύλος ακόμη εδώ, ο μπαμπάς μου, χρόνια τώρα, αλλού.
Άλλο ένα αυτοκίνητο με προσπέρασε με εξαμελή οικογένεια βεβαρυμμένο, και στο τέταρτο πια χιλιόμετρο, και ένα μηχανάκι που ο οδηγός του, με το αριστερό του χέρι, συγκρατούσε ένα τσουβάλι στην πίσω θέση του συνεπιβάτη.
Κάτι, δηλαδή, σαν βουβαμάρα παντού απλωμένη, και ξαφνικά κουνήθηκε το μυαλό μου, το αισθάνθηκα,και θυμήθηκα τα “Μη!” και τις απαγορεύσεις, απέξω ακριβώς από ένα ψιλικατζίδικο. Ανέβηκα έντρομη τα τρία σκαλιά “να πάρω δυό κούτες Davidoff, μη τυχόν τα κλείσουνε κι αυτά” και με ακαριαία μεταβολή τα κουτρουβάλησα, μόλις μου θύμισα πως δεν καπνίζω.
Ο Ήλιος μου ο Χειμωνιάτικος, που ξέρει πόσο τον αγαπώ, ανταπέδιδε τα αισθήματα μου σε όλη μου την πορεία: σχεδόν με έκαιγε φροντίζοντας να απομακρύνει από μένα αυτά τα αγκαθωτά(?) μικρά νεοφερμένα διαβολάκια. Του έκλεισα το μάτι κοιτώντας τα κορδόνια μου, ποτέ κατάματα, να τον ευχαριστήσω για την προστασία του.
Το εδώ νοσοκομείο διαβεβαιώνει ότι δεν έχει παρουσιαστεί κάποιο κρούσμα, «ακόμη!» προσθέτουμε εμείς, με ένα σώμα, μιά ψυχή.
Αθηναίοι καταφθάνουν με τίγκα στα τρόφιμα και τα χαρτιά υγείας (πήρε το μάτι μου και μπατονέτες) τα «Γιώτα Χι» τους, να κρυφτούν(!) στα, εδώ, εξοχικά τους. Ποιος τους διαβεβαίωσε πως ο νέος «΄Εξω από δω» πάσχει από ναυτία και αποφεύγει τα θαλασσινάταξίδια; Θα μου πεις, τώρα εσύ, «Πάνε καλά οι άνθρωποι?» κι εγώ, μαζί σου, ανοιχτά θα συμφωνήσω.
Εμένα, τώρα, μη με εκλάβεις και σαν ένα καλό παράδειγμα (ελπίζω να έχεις διαπιστώσει περί ποίας πρόκειται) και κάνεις του κεφαλιού σου; Άφησε με, μόνο, από δω να σε φιλήσω! Μου έχουν λείψει τα αγγίγματα, δεν διανοείσαι πόσο!
Αγνή Ζησίδου, ωπ, λάθος!
“Κοινότητα” όπως κι εσένα, λένε κι εμένα τώρα.
Σύρος, 15.03.2020