Κατά τη διάρκεια της καραντίνας ένιωσα ότι δεν έχω καιρό να κουραστώ, ότι δεν έχω χρόνο να ξεκουραστώ, ότι δεν έχω καιρό να σταυρώσω τα χέρια μου, ότι δεν έχω δικαίωμα να παραιτηθώ.
Όπως λέει και ο Ρίτσος, «δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω, να μη σκοτώνομαι».
Κι αυτό γιατί η ενασχόλησή μου με το site μου, το www.catisart.gr, ήταν συνεχής. Η ενημέρωση ασταμάτητη. Ειδήσεις, συνεντεύξεις, άρθρα, κείμενα πάσης φύσεως. Κυρίως όμως θέματα που αφορούν το θέατρο, τη λογοτεχνία, εν γένει τον πολιτισμό.
Στη φωτογραφία μού αρέσει να παίζω με τους κανόνες. Μπορεί να είναι κουνημένη, κακοφωτισμένη, με ανορθόδοξο καδράρισμα, φλου, δεν έχει σημασία. Αρκεί να έχει μια κάποια δύναμη που να με συγκινεί. Η ελευθερία του να βγεις στο δρόμο και να ανακαλύπτεις τις εικόνες που σε πυροδοτούν κι έτσι να φτιάχνεις το δικό σου φωτογραφικό κόσμο είναι συναρπαστική.
Επιπλέον αυτές τις μέρες διάβασα ένα μελαγχολικής ομορφιάς μυθιστόρημα, με τίτλο «Η σκιά του ευνούχου». Ένα χρονικό του τέλους του φρανκισμού, μια οικογενειακή σάγκα με φόντο την Καταλονία από τον συγγραφέα του «Confiteor», τον Jaume Cabré. Ακόμα ξαναδιάβασα το «Άνθρωποι και ποντίκια», τη σκληρή μα και βαθιά ανθρώπινη ιστορία διαψευσμένων ονείρων του Τζον Στάινμπεκ, έχοντας ανάγλυφη και φρέσκια στο μυαλό μου την ατμόσφαιρα της παράστασης του Βασίλη Μπισμπίκη στο Cartel.
Δραστηριότητες πολλές και ενδιαφέρουσες, όπως αυτή της συμμετοχής μου σε ένα διαφημιστικό μήνυμα με θέμα «Μια άλλη αρχή». Μια δουλειά πολύ όμορφη, ποιοτική και επαγγελματική, η οποία με κάνει να νιώθω περήφανη που μου ζητήθηκε να συμμετάσχω.
Με την έναρξη της καραντίνας μού ζητήθηκε να διαβάσω σε βίντεο ένα κείμενό μου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αναλόγιο. Διάλεξα μία από τις γατο-ιστορίες μου. Η πρόταση – πρόσκληση έγινε από τη Σίσσυ Παπαθανασίου και την ευχαριστώ πολύ.
Τώρα που η καραντίνα εκπνέει, θέλω να επισκεφτώ επειγόντως το βιβλιοπωλείο γιατί ως βιβλιοφάγος αισθάνομαι ενός είδους σύνδρομο στέρησης, όσον αφορά τα… φρέσκα βιβλία. Θέλω ακόμα να πάω στο κομμωτήριο και περιμένω ανυπόμονα να επιτραπεί η λειτουργία στα γυμναστήρια και στις πισίνες.
Κυρίως όμως θέλω να νιώσω ξανά το ρίγος του θεάτρου. Ένα καλοκαίρι δίχως θέατρο και ζώσα τέχνη, για μένα είναι κάτι αδιανόητο. Κάτι πρωτοφανές ιστορικά. Μια δυστοπία. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα θέατρα δεν είχαν ποτέ διακόψει τη λειτουργία τους, ακόμη και στους παγκόσμιους πολέμους. Αν σκεφτεί κανείς ότι θέατρο παιζόταν ακόμα και σε εκστρατείες.
Ας αναλογιστούμε όλοι μας τις ευθύνες που έχουμε σ’ αυτή τη ζωή και σ’ αυτό τον κόσμο. Τη διαρκή ανθρώπινη επεκτατικότητα και απληστία, την ασέβειά μας απέναντι στα άλλα είδη ζωής.
Αυτό το μεταιχμιακό στάδιο που ζούμε, ωστόσο, μπορεί να έχει και θετικές πλευρές, να μας φέρει πιο κοντά, να μας πείσει να αλλάξουμε φιλοσοφία, προτεραιότητες και τρόπο ζωής. Θέλω να πιστεύω στην αξία της ελπίδας, στη δύναμη της θέλησης, στην ικανότητα του καθενός μας να κάνει τη μικρή ή τη μεγάλη διαφορά, στην ευθύνη που έχουμε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές έναν βιώσιμο πλανήτη.
Ο κορονοϊός και οι κορονοϊοί που ενδεχομένως να έρθουν από εδώ και πέρα δεν θα έχουν καμιά ανοχή προς το ανθρώπινο είδος.
Ας προβληματιστούμε όλοι και ας κάνουμε τις επιλογές μας. Κλείνω με τους στίχους του ποιητή μας, του Ρίτσου: Δος μου το χέρι σου – κι απ’ την αρχή – μιαν άλλη αρχή.
www.catisart.gr