Μένουμε σπίτι...με πολλές έννοιες...κλείνω δύο μήνες μέσα στο σπίτι με μοναδικές ''εξορμήσεις'' πέντε με εφτά μισάωρες φορές στον ''έξω'' κόσμο.
Είμαι από φύση πολύ πειθαρχημένος και δεν χρειάστηκε η αστυνόμευση ή τα επιπλέον μέτρα για να καταλάβω την κρίσιμη κατάσταση που βρισκόμαστε όλοι. Στην αρχή, αν θέλεις, ίσως μου φάνηκε και σαν...παιχνίδι, σαν άσκηση. Έχω μάθει να μένω με τον εαυτό μου, να τον ακούω...δεν ανακάλυψα την ενδοσκόπηση εν μέσω καραντίνας...ήταν μια ευκαιρία για περισσότερη άσκηση σωματική και πνευματική...δυστυχώς οι επιδρομές στο ψυγείο, στα ντουλάπια και σε διάφορες μεζεδοκαταστάσεις ήταν αναπόφεκτες, τώρα σιγά-σιγά επιστρέφω σε πιο υγιεινό τρόπο διατροφής.
Διάβασα πολύ, αρχειοθέτησα την αποδελτίωση του τελευταίου χρόνου, έφτιαξα δύο φωτογραφικά άλμπουμ (αγαπημένη συνήθεια), είχα πάρα πολύ χρόνο με την Τζωρτζίνα και τον Γιάννη, παίξαμε πολύ, γελάσαμε πολύ...είδα πολύ Netflix, έφτιαξα τον κήπο μου, μίλησα με φίλους στο τηλέφωνο και έζησα τη ζωή μου όχι σαν μια παύση...δεν μπήκα σε κατάσταση αναμονής...έζησα και ζω την κάθε μέρα σα να ναι η πρώτη φορά.
Σίγουρα δεν μπορώ να κρύψω τον προβληματισμό μου για την επόμενη μέρα, την αγωνία μου για το πως θα μαστε... η καραμέλα της κανονικότητας δεν υπάρχει...πιάνω τον ευατό μου να χει δείγματα αγοραφοβίας κι αυτό με τρομάζει...
Ερχόμαστε να ζήσουμε μια αλλαγή εποχής, ιστορική και ριζική. Πολύ φοβάμαι ότι ο τρόπος που αντιμετώπισε ο καθένας όλο αυτό δείχνει χαρακτήρα, παιδεία, κουλτούρα, ήθος. Στην αρχή νόμιζα ότι θα βγούμε καλύτεροι άνθρωποι απ όλο αυτό...τώρα πιστεύω ότι ο καλός θα βγει καλύτερος και ο κακός χειρότερος...δυστυχώς. Δεν αλλάζει ο τόπος. Η επικριτική στάση με κούρασε πια...ακούω συνέχεια, συνέχεια δεν βγάζει άκρη...θεωρίες συνομωσίας (η ψυχολογία λέει σε περιόδους που ο άνθρωπος νομίζει ότι χάνει τον έλεγχο της ζωής του, ψάχνει να βρει τι κρύβεται πίσω από αυτό ώστε να χει την πεποίθηση ότι ελέγχει τις καταστάσεις και πάλι...ένας φαύλος κύκλος), αντιπαραθέσεις τύπου ''δεν θα βάλω πλάτη στους απέναντι'', ποιούς απέναντι; όλοι μαζί είμαστε απέναντι στο ιό...με κουράζει αφόρητα ο Έλληνας, τον Έλληνα...που γίνεται Ελληνάρας (ξερόλας)...
Θέλω τόσο να γυρίσω στη σκηνή, αυτό ξέρω να κάνω, να πω ιστορίες και να έχουμε ανταλλαγή συναισθημάτων, να επικοινωνούμε, να νοιώθουμε...πως θα γίνει αυτό με μάσκες και με γάντια; ....δεν ξέρω.:....οι καλλιτέχνες είμαστε λίγο...ξεχασμένοι.
Ελπίζω σε μια καλύτερη εποχή, να κοιτάξουμε να γίνουμε επί της ουσίας καλύτεροι, να νοιαστούμε ο ένας τον άλλον, θέλω να παραμείνω στη θετική πλευρά της ζωής, ελπίζω πάντα στην επόμενη μέρα.
Θέλω με έναν τρόπο μαγικό να ταξιδέψω, αυτό μου λείπει πάρα πολύ, να μπω σε ένα αεροπλάνο και να φύγω...πάντα έχω μια τάση φυγής...
Θέλω να πάω στη μάνα μου, να την αγκαλιάσω, θέλω να πάω στο νησί, στη Νάξο να κοιτάω το απέραντο της θάλασσας και να ξεφύγει το μυαλό...
Θέλω να δω τους φίλους μου, να ξενυχτήσουμε και να τα πιούμε μέχρι τελικής πτώσης...
Θέλω να σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά Άντζυ μου, αυτό θέλω!