Η πανδημία άλλαξε πλήρως την καθημερινότητά μας. «Εγκλεισμός», «καραντίνα», «περιορισμοί», «κοινωνική αποστασιοποίηση» είναι οι λέξεις που μονοπωλούν την καθημερινότητα μας. Μέσα στο σπίτι πλέον, ήταν μια καλή ευκαιρία να ανακατέψω ντουλάπες, να φτιάξω βιβλιοθήκη, να πετάξω άχρηστα, να καθαρίσω αρχεία, να μπω σε φαντασιακούς τόπους και εμπειρίες μέσα από τα ξεχασμένα αντικείμενα των συλλογών μου. Είναι περίεργο πραγματικά, που μέσα στις εκκαθαρίσεις και την τακτοποίηση, ανακαλύπτεις πράγματα που είχες ξεχάσει ότι τα είχες, που απορείς πώς βρέθηκαν στο σπίτι σου, που κάποτε μπορεί να σου ήταν πολύτιμα και σήμερα να μην τα θυμάσαι καν...
Ανάμεσα στις συλλογές μου, είναι κι αυτή με τους Super ήρωες που έχω σε φιγούρες. Σε κάποιες από αυτές μάλλον θα αναγνωρίσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου. Αυτό που παρόλο που ξέρει ότι κάνει το σωστό, ζορίζεται, να παραμένει μέσα. Αυτό που κάποτε ένιωθε τύψεις που ήταν συνεχώς έξω, αυτό το γεμάτο ανθρώπους, ζωή, γέλια και χαρές. Από μικρό παιδί ήθελα να είμαι συνέχεια έξω, ένιωσα πολλές φορές ενοχές για αυτό.
Κρατώντας τον super ήρωα στα χέρια μου, που μου φωνάζει: Μείνε μέσα, αφιέρωσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου, σκέψου. Βρες τα μαζί του. Κι ας τα έχεις βρει ήδη. Κι ας ξέρεις ότι και μέσα έχεις πράγματα να κάνεις, απλά δεν τα προτιμάς. Κι ανακάλυψα μέσα στο σπίτι πόσο δυνατός μπορείς να είσαι, πόσο ήρωας του εαυτού σου μπορείς να γίνεις. Σε αυτήν την κατάσταση βρισκόμαστε σχεδόν κι όλοι οι υπόλοιποι. Αν μπορώ εγώ, μπορείς κι εσύ.
Αυτά που σίγουρα μου λείπουν και νοσταλγώ, είναι οι καθημερινές στιγμές που λιγόστεψαν. Οι κοινωνικές επαφές που μειώθηκαν, οι χώροι ψυχαγωγίας που έκλεισαν, το θέατρο μας που δεν μπορώ να είμαι όλη την ημέρα μέσα. Νοσταλγώ ανθρώπους, μέρη και στιγμές ωραίες, προσπαθώντας να διατηρώ την αισιοδοξία μου, πως θα τις ξαναζήσω. Νοσταλγώ όλα αυτά που κάποτε θεωρούσα μικρά. Να απολαμβάνεις τα μικρά γιατί θα έρθει μια μέρα που θα κοιτάξεις πίσω και θα καταλάβεις ότι αυτά ήταν τα μεγάλα. Τώρα πλέον, το κατάλαβα.