Ακόμα και τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός, είναι στιγμές που σκέφτομαι πως όλο αυτό είναι ένα κακό όνειρο. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε και θα είναι σαν να μη συνέβη.
Δυστυχώς όμως είναι αλήθεια και αυτό δεν αλλάζει. Με τρομάζει το αύριο παρόλο που είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.
Ζηλεύω πολύ όλους αυτούς που κατάφεραν μέσα στην καραντίνα να αξιοποιήσουν "σωστά" το χρόνο τους. Να διαβάσουν, να μελετήσουν, να τακτοποιήσουν. Εγώ πέρα από μία γενική καθαριότητα στο σπίτι και κάνα δύο online παραστάσεις που είδα τις πρώτες μέρες, σε γενικές γραμμές ξεκουράστηκα. Κάτι που ανακάλυψα πως είχα πολύ ανάγκη μιας και τα τελευταία χρόνια (δόξα τω Θεώ) εργάζομαι αδιάλειπτα. Κοιμήθηκα πολύ, τελείωσα αρκετές σειρές στο Netflix, ανακάλυψα πως είμαι τελικά καλός στη μαγειρική και πως τώρα που τα γυμναστήρια ήταν κλειστά παραδόξως αθλήθηκα περισσότερο. Χαχα
Έπειτα από τόσες μέρες κλεισμένος στο σπίτι, μου έλειψαν οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, οι καφέδες με φίλους και βέβαια οι μαθητές μου στα σχολεία και τα εργαστήρια που διδάσκω (και που δυστυχώς δεν θα έχουμε τη χαρά φέτος να ανεβάσουμε παραστάσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς). Πιο πολύ όμως νιώθω ότι μου έλειψε το ίδιο το θέατρο. Τα έκτακτα μέτρα επιβλήθηκαν μία εβδομάδα πριν την πρεμιέρα μας στο Εθνικό Θέατρο με το έργο "Η κυρία του Μαξίμ" σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, η συνεργασία με τον οποίο ήταν για μένα όνειρο ζωής.
Εύχομαι όλη αυτή η ιστορία να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα για όλους μας. Με την ευχή να μπορέσουμε να συνεχίσουμε όσα αφήσαμε στη μέση...
Γιάννης Φιλίππου
Ηθοποιός - Θεατροπαιδαγωγός