Όχι! Δεν θα γελάσω, δεν θα κοροϊδέψω, δεν θα ειρωνευτώ, δεν θα λυπηθώ τον νέο, φοιτητής νομίζω, που ερωτηθείς με ποια κράτη συνορεύει η Γερμανία, μετά από αρκετή σκέψη απάντησε «Οι Βρυξέλλες, η Αγγλία...» και στην τύχη, όπως φαίνεται, ανέφερε και την Αυστρία, αφού στην αρχή είχε ρωτήσει διστακτικά «Η Ιταλία είναι?».
Όχι! Δεν μέμφομαι τους δασκάλους του και τους γονείς του. Θα πω, μόνο, πως έχουμε ανάγκη από χάρτες!
Χάρτες στους τοίχους των δημοσίων υπηρεσιών, ακόμη και σε αντικατάσταση άλλων καδραρισμένων εικόνων με ξεπερασμένους «ήρωες» και σύμβολα. Χάρτες στις τράπεζες, στους σταθμούς των τρένων και των λεωφορείων, χάρτες στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, σε όλους τους χώρους αναμονής. Στα κομμωτήρια, στα ιατρεία, στα ληξιαρχεία, όπου περιμένεις νάρθει η σειρά σου και αδημονείς και εκνευρίζεσαι. Χάρτες ευδιάκριτους, από φτηνό χαρτί, μιά και όλοι τους είναι πρόσκαιροι:
η Ιστορία, όπως συμβαίνει πάντα με τα δίδυμα, είναι αυτή που, καπάτσα και μπροστάρισσα, σέρνει από το αυτί, τη Γεωγραφία που, χωρίς άχνα, δέχεται κάθε φορά να της αλλάζει τα, επί μέρους, σύνορα και ονόματα.
Κι ύστερα, είναι και το άλλο: Να δούμε, επιτέλους, πόσο κοντά μας είναι και «οι άλλοι». Αυτοί «οι άλλοι» που τους θεωρούμε μακρινούς, που δεν μας αγγίζει η ζωή τους, η κατάντια τους, η πρόοδος τους, τα πλούτη τους κι η φτώχεια τους, η θρησκεία τους και ο πολιτισμός τους, οι σεισμοί και οι πλημμύρες τους, η υγεία τους κι οι επιδημίες τους, κι αυτό το δημογραφικό τους. Να δούμε και να αντιληφθούμε ότι ο μηχανισμός των γραναζιών είναι ένας και μοναδικός και κάθε φορά που σπάει ένα του δόντι κόβεται και ένα από τα φθαρμένα σκοινιά που μας κρατάνε μετέωρους πάνω από το κενό. Το πιο μαύρο, το πιο άγριο κενό.
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 06.02.2020