«Μένω σπίτι» από τις 16 Μαρτίου που ήταν τα γενέθλια μου. Δεν πιστεύω ότι κάνω κάτι δημιουργικό όλο αυτό τον καιρό που μένουμε σπίτι. Διαβάζω βιβλία που λόγω όγκου δεν έμπαινα στην διαδικασία να τα αρχίσω, ακούω μουσική από ξεχασμένα βινύλια και για διάλειμμα ασχολούμαι περισσότερο από πριν με τα φυτά στο μπαλκόνι. Παρακολουθώ τα social media, instagram και tiktok μου αρέσουν πάρα πολύ, όποτε έχω διάθεση ποστάρω και κάτι.
Μου λείπει πολύ η δουλειά μου αλλά θέατρο online δεν βλέπω. Αρνείται το είναι μου να δει κάτι που δημιουργήθηκε για να παιχτεί παρουσία κοινού μέσα από μια οθόνη. Χάνεται όλη η μαγεία που είναι το θέατρο. Προτιμώ να δω μια σειρά ή μια ταινία.
Ένα άλλο πράγμα που μου έχει λείψει είναι η γυμναστική. Ναι, ξέρω, είναι κάτι που μπορείς να κάνεις και μόνος σου αλλά εγώ για κάποιο λόγο δεν μπορώ. Θέλω να κάνω με τους φίλους μου. Να λέμε τα νέα μας ενδιάμεσα, να γελάμε, να παρακινεί ο ένας τον άλλον να φτάσει στα όρια του. Όσο για τρέξιμο με τα πάρκα κλειστά επίσης γίνεται πολύ δύσκολο. Πως να κρατήσεις ρυθμό όταν κάθε τρεις και λίγο πρέπει να σταματάς για να μην σε θερίσει κανένας ραλίστας; Δυστυχώς για μένα, όλο αυτό το κομμάτι δεν θα είναι το πρώτο που θα επανέλθει οπότε αυτό που θα κάνω με την άρση της καραντίνας θα είναι να κουρευτώ -όπως όλοι φαντάζομαι.
Περισσότερο απ´ όλα όμως μου έχουν λείψει οι φίλοι μου. Να πάμε μια βόλτα, να πιούμε ένα καφέ, οτιδήποτε. Με χαλάει η νέα πραγματικότητα που θέλει να βρεθούμε ντυμένοι robocop και να είναι ο ένας εδώ κι ο άλλος στην άλλη άκρη και να μιλάμε λες και παίζουμε στην Επίδαυρο. Δεν ξέρω πότε θα είναι εφικτό αλλά αυτό που θέλω όσο τίποτα άλλο είναι να τους κάνω μια τεράστια αγκαλιά.