Πάμε λοιπόν! Στα διάφορα ιδρύματα τα οποία στεγάζουν εγκαταλελειμμένα ή και πάσχοντα παιδιά οι, λίαν εύπορης τάξης, “Κυρίες” που τα επισκέπτονται, διαλέγουν και αρέσκονται να φωτογραφίζονται ακουμπώντας αμήχανα το χέρι τους στον ώμο ενός παιδιού με σύνδρομο ντάουν, ή αυτιστικού, ή καρκινοπαθούς με τη γνωστή θλιβερή όψη.
Ο Πάπας στις περιοδείες του, επιλέγει να χαϊδέψει το κεφάλι ενός “μαύρου” παιδιού ή να φιλήσει(?) ένα πρόσωπο με ουλές, ή να επιλέξει έναν σκουρόχρωμο καρδινάλιο για υψηλό εκκλησιαστικό πόστο.
Η “ποσόστωση” που τελευταία εντάχθηκε στον εκλογικό νόμο, και αναφέρεται στη συμμετοχή και των θηλέων πλασμάτων σε εκλέξιμες πολιτικές θέσεις, όπως και η σημερινή “γυναικεία” πρόταση για νέο πρόσωπο στη θέση της Προεδρίας της Δημοκρατίας, δεν είναι παρά οι απόλυτες αποδείξεις ενός, διαχρονικά, υπάρχοντος και συνεχιζομένου ρατσισμού. Δεν είναι δώρα προς τις γυναίκες αυτά, δεν είναι πολύτιμη προσφορά, δεν είναι αναγνώριση της αξίας και των ικανοτήτων τους. Ίσως(?) και να είναι μία αίσθηση υπεροχής των ανδρών που τους ωθεί να τείνουν το χέρι στη γυναίκα, να ανεβεί ένα ακόμη σκαλί παραπάνω, έτσι, από ιπποτισμό ας πούμε, αλλά όχι και να τους φτάσει, όχι και στο ίδιο το σκαλί το δικό τους. Ίσως(?) και να είναι ένα ενοχικό αίσθημα που νοιώθουμε, πολλοί από εμάς, για αυτούς, που εντελώς ανόητα, θεωρούμε κατωτέρους μας.
Μιά μικρορατσίστρια είμαι, εν τέλει, και εγώ, αφού νομίζω πως το γυναικείο μυαλό είναι πιο πολύστροφο και γρηγορόστροφο από το αντίστοιχο, το απόλυτα, συντροφικό του, μα μην το μεγαλοποιούμε και τόσο, που στην Προεδρία της Δημοκρατίας όλα πλέον θα ξεκινάνε με ένα “Η”, αντί ενός “Ο”, μην το κάνουμε και θέμα, ντε!
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 16.01.2020