Καραντίνα (τι λέξη και αυτή)! Από τις 11 Μαρτίου που έκλεισαν τα θέατρα περνάω την καραντίνα όπως όλοι στο σπίτι μου. Οι μέρες της καραντίνας μου έμαθαν πολλά, με έκαναν να αναιρέσω πολλά, να σκεφτώ πολλά και με λύπησαν για πολλά. Όχι δεν δημιούργησα τίποτα, δεν διάβασα τίποτα, δεν έγραψα τιποτα και είδα ελάχιστο διαδικτυακό θέατρο.
Τις μέρες της καραντίνας επικοινώνησα με ανθρώπους που είχα να επικοινωνήσω χρόνια, αν και το ήθελα πολύ και δεν προλάβαινα (έτσι πίστευα)! Μίλησα με τους γονείς μου , με τον αδερφό μου, με τα μικρούλια ανίψια μου, με τους φίλους μου, με το γιο μου πιο ουσιαστικά και πιο αγαπησιάρικα.
Τις μέρες της καραντίνας έβαλα προτεραιότητες που από εδώ και πέρα θα τηρήσω ευλαβικά. Τις μέρες της καραντίνας δεν αγχώθηκα για την κλεισούρα, αγχώθηκα για την υγεία όλων μας, για τις μέρες που έρχονται, για τους ανθρώπους που έφυγαν, αλλά και για αυτούς που ζουν στον δρόμο, στα υπόγεια, στα 20 τ.μ., στις δομές ο ένας πάνω στον άλλον, για τους συναδέλφους ηθοποιους που δεν θα πάρουν ούτε 1 ευρώ.
Τις μέρες της καραντίνας ονειρεύτηκα πολύ,ονειρευτικα έναν καλύτερο κόσμο (πόσο οξύμωρο ε?), μέσα στην μαυρίλα εγώ ονειρεύτηκα την ομορφιά! Και δεν ξέρω αν είναι στο χέρι μου ή στο χέρι όλων μας, αλλά αυτό νομίζω ότι θέλω μετά την καραντίνα. Έναν κόσμο καλύτερο, πιο φωτεινό, πιο δίκαιο, πιο όμορφο!
Ουτοπία; Μπορεί, αλλά πάντα πίστευα στο "μία μάχη που δεν δίνεται είναι σίγουρα μία μάχη χαμένη"!
Καραντίνα-Άνθρωποι 0-1 σε λίγες μέρες...
Έλενα Αγγελοπούλου Ηθοποιός-Σκηνοθέτης