Το “Ευχαριστώ!” που από μικρά παιδιά μας το μάθαιναν στο σπίτι μας, στο σχολείο ή και στο κατηχητικό, αντιστοιχούσε πάντα σε μία, υπέρ ημών, ευγενική συνήθως πράξη, σε μία οποιουδήποτε τρόπου προσφορά, ανιδιοτελή κυρίως, που μας έδινε χαρά, ικανοποίηση, ηθικό κέρδος και, ενίοτε, υλικό.
Ουδέποτε κάποιος μας, μέχρι και σήμερα το πρωί, ευχαρίστησε κάποιον που έπραξε σε βάρος του, εκτός κι αν ήταν αλλοδαπός που δεν γνώριζε καλά τα Ελληνικά.
Προ ολίγου, μόλις, άκουσα έναν “αυτόπτη” σε ανατίναξη ΑΤΜ, μάρτυρα, να περιγράφει το νυχτερινό γεγονός παρεμβάλλοντας ενδιάμεσα και τα “ευχαριστώ!” του, στους ληστές που δεν τον πυροβόλησαν! Και, μάλιστα, με τέτοιον τρόπο που έδειχνε σαν να ήθελε να τον ακούσουν οι ίδιοι, και τυχερός, επίσης, που βρέθηκε το τηλεοπτικό κανάλι και δεν είχε να τους ψάξει από μόνος του.
Στην αρχή με πίκρανε, ένοιωσα, χωρίς να το δω, το σύγκρυο που τον διαπερνούσε, υπολόγισα τον τρόμο του, μου φάνηκε και πως μια “ξινή” μυρωδιά έφτασε στη μύτη μου, κι αν ήταν δίπλα μου θα τον αγκάλιαζα να του απομακρύνω όποιο απ όλα αυτά, πιθανόν, μπορούσα. Δεν ήταν όμως και είπα να τον αφήσω απερίσπαστο την πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη και να τρέξω μήπως και προλάβω τους ληστές.
Να τους ρωτήσω πώς τους φάνηκε το πρώτο “ευχαριστώ” που μόλις κάποιο, παραλίγο, θύμα τους, τους απηύθυνε.
Να μου πουν αν καμάρωσαν γι αυτό, αν περιμένουν ένα πιο χειροπιαστό παράσημο από την πολιτεία, την «επίσημη» όχι όποια-όποια, που τους χρωστάει και χάρη που συνέβαλαν στο δημογραφικό, αν σκέπτονται να ζητήσουν χρήματα από την οικογένεια του, γιατί κάλλιστα θα μπορούσαν να τους τον έχουν στερήσει, αν στις επόμενες ληστείες τους θα είναι λίγο πιο προσεκτικοί στα ανθρώπινα κορμιά, περιοριζόμενοι μόνο σε «τσ! σιγά!» υλικές καταστροφές, αν προτίθενται στο άμεσο μέλλον να ζητάνε απειλητικά πάντα, τη δημόσια ευγνωμοσύνη των διασωθέντων από το αναιτιολόγητο μένος τους, αν δεν τους αγγίζουν καθόλου τέτοιες αβρότητες, σαν εντελώς αχρείαστες για τον βιοπορισμό τους, αν …
όχι, δεν θα συνεχίσω γιατί μ αυτά και μ αυτά θα τους χάσω, ήδη τρέχει μπροστά μου η αστυνομία και να δεις που αυτοί θα προφτάσουν να μου τους συλλάβουν και δεν θα με αφήσουν εμένα να λύσω καμιά από τις απορίες μου.
Τους ξέρω αυτούς, θα τραβήξουν μια ασπροκόκκινη κορδέλα μπροστά μου, να μην πλησιάσω, να είναι δική τους μόνο η επιτυχία.
Κύριε! Κύριε Ενωμοτάρχα μου! Μία μόνο
ερώτηση θέλω να τους κάνω, ειδική απεσταλμένη από το face book, αφήστε με σας παρακαλώ, τσιμουδιά δεν θα βγάλω, σε κανέναν δεν θα το πω, πως κάθιδροι και φοβισμένοι, τους κυνηγάμε από τα χαράματα μαζί, εσείς κι εγώ. Και με ένα, στα χέρια μας μικρό πανό που, για κάθε ενδεχόμενο, γράψαμε σ όλες τις γλώσσες ένα, τυπικό τουλάχιστον, «Ευχαριστώ!»
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 18.09.2019