Το μελάνι τελείωσε, το οξυγόνο μετακόμισε αφήνοντας τις τελευταίες μπλε σταγόνες στο μικρό γυάλινο δοχείο, χωρίς καμιά πια ανάσα, ξηρές κι αδύναμες για δράση. Αι “Επιστολαί” αποδυναμώθηκαν, μαράζωσαν, έκλαψαν κρυφά τις νύχτες πάνω στην κομψή μεταλλική τους ταμπέλα, την ξεθώριασαν και την σκούριασαν.
Ο περίφημος “γραφικός χαρακτήρας” εξατμίστηκε κι αυτός μαζί με το μελάνι, ως αναπόσπαστα δεμένοι. Ο γραφικός χαρακτήρας, που καθρέφτιζε το πρόσωπο του αποστολέα, που είχε ήχο, φωνή και άρωμα. Αυτός που, ανάγλυφα έσταζε έρωτα, αίμα, υγρά φιλιά και σπέρμα, που με τρεμάμενο χέρι ψιθύριζε στο αυτί λόγια ερωτικά που, ναι, τα άκουγες, τα ένοιωθες και ριγούσες. Αυτός που, ανάγλυφα σε απειλούσε, σε μισούσε, σε καταπίεζε, σε ικέτευε, απαιτούσε, διεκδικούσε, ειδοποιούσε, πληροφορούσε, κουτσομπόλευε, περιέγραφε, παραμιλούσε, αποκάλυπτε, φοβόταν, σάστιζε, λυπόταν, αδημονούσε.
Νέοι, σύγχρονοι, πρωτοποριακοί σκηνοθέτες πήραν στα χέρια τους την κλακέτα της γραπτής επικοινωνίας:
την αποχρωμάτισαν, για τις ανάγκες του μίνιμαλ, την εμπλούτισαν με ασύλληπτη ταχύτητα και την καθομοίωσαν ώστε να καταστεί αδύνατη, πλέον, η αναγνώριση του αποστολέα από τον χαρακτήρα της γραφής του. Ούτε, καν, από το αποτύπωμα δύο, κατακόκκινα, βαμμένων χειλιών, που τελείωναν με ένα κεφαλαίο “ΣΕ ΑΓΑΠΩ” και αδημονούσαν, με την όσο πιο γρήγορη ανταπόκριση του, να συνταιριάξουν κατάσαρκα το βαθύ τους κόκκινο, πάνω σε ένα βαθύ μπλε «Κι εγώ σ αγαπώ», προσεκτικά σταλαγμένο από ένα μελάνι Parker. Αυτό το αγαπημένο που, ακάματο και κάθιδρο, έτρεχε να διανύει τεράστιες χερσαίες και υδάτινες αποστάσεις με στόχο του να μικρύνει την απόσταση στις ανθρώπινες σχέσεις, να τη συσφίξει όσο μπορεί να πάρει. Και παίρνει, παίρνει ακόμη. Πολύ!
Υγ.: Η εταιρεία ακούει; Και τί ζητάω; Ένα μαύρο κι ένα μπλε, αυτά με το κουμπάκι. Να στείλω διεύθυνση;
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 27.01.2020