Παρόλο που ο Γκάντη έλεγε πως και μέσα στο κελί του κάποιος μπορεί να αισθάνεται ελεύθερος, αυτό που μας λείπει πιο πολύ είναι η ελευθερία μας. Η έλλειψή της μας στερεί , τους φίλους μας, τα χόμπι μας (μπάσκετ, κολύμβηση, τοξοβολία της κόρης, της Άρτεμις, το θέατρο, τις βόλτες με την μηχανή.) Τα αντίμετρα απέναντι σε αυτήν την ασύμμετρη απειλή, είναι πολλά και γιά όλη την οικογένεια. Η Άρτεμις πήρε ένα ινδικό χοιρίδιο , την Κουίν και ζωγραφίζει.
Η Μαρία η γυναίκα μου, που έχασε το κολυμβητήριο γράφει ένα παιδικό παραμύθι. Διαβάσματα ,ταινίες, θεατρικές παραστάσεις που δεν υπήρχε τόσος χρόνος για αυτά. Βλέπουμε φωτογραφίες αναμνήσεις απο το παρελθόν που μας δείχνουν πως ζούσαμε και μας κάνουν να ελπίζουμε πως αυτό θα επανέλθη μετά τον εγκλεισμό.Ονειρευόμαστε διακοπές και τις επόμενες δουλειές τις θεατρικές που προυποθέτουν μια κανονικότητα ,γιατί προυποθέτουν την επαφή με τους συνεργάτες και το κοινό.Τώρα με την καραντίνα προέκυψε και μια καινούργια έκφραση καλλιτεχνική η συγγραφή. Είχα ξεκινήσει να γράφω απο το Φθινόπωρο το πρώτο μου θεατρικό έργο και τώρα καταφέρνω να το βγάλω στο φως!
Comments