Σε πρώτη φάση αντιλήφθηκα τη νέα κατάσταση ως ένα παιχνίδι. Ή καλύτερα ως ένα συνδυασμό σκακιού, πόκερ με μπλόφες, γκολφ, αγγλικού ράγκμπι, μαζί με λίγη ρώσικη ρουλέτα σαν μπόνους.
Αν και δεν υπάρχουν νίκες σε αυτό το παιχνίδι ο παίκτης συνεχίζει να σκοράρει κάθε φορά που η υπομονετική του στάση ξεπερνάει το προβλεπόμενο τέλος της και παρεμποδίζει με αυτό το τρόπο τη συγκέντρωση δύναμης σε ένα μόνο στρατόπεδο.
Οι μέρες κυλούν αργά σα διαζύγιο. Η σιωπή είναι ένας καθρέφτης. Είναι τόσο αυθεντικό και απρόσμενο το είδωλο που μπορεί να μας δείξει. Έτσι συχνά επιδιώκουμε κι εμείς διάφορα τεχνάσματα προσωπικού θορύβου, ευγενικές συζητήσεις, βιντεοκλήσεις με φίλους, ακατάπαυστη φλυαρία με γνωστούς και αγνώστους, τραγούδια, μουσικές, βιβλία, μαγειρικές, ταινίες σφυρίγματα, φανταστικούς διαλόγους και άλλους παράξενους ήχους που μπορούν να μας ξεγελάσουν ως το κόκαλο.
Και κάπως έτσι κύλησαν και για μένα οι μέρες της καραντίνας με ελάχιστες στιγμές φωτεινών εξαιρέσεων, όπου αφέθηκα μέσα σε αυτή τη σιωπή και βρέθηκα απέναντι σε μια σειρά ωφέλιμων συνηδειτοποιήσεων τις οποίες θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω στο μέλλον, όταν τα πράγματα επιστρέψουν στην κανονικότητα τους ή έστω σε αυτό που ήταν πριν.
Μπορώ να κάνω πολλά ανούσια πράγματα και μερικές φορές και απολύτως τίποτα.Βλέποντας όμως από μια κοσμική απόσταση όλο αυτό το τίποτα ξαφνικά αποκτά ένα απρόσμενο, τρελό νόημα.
Η ασφάλεια έχει μια περίεργη, μαγική ιδιότητα σε σχέση με την ανθρώπινη ύπαρξη. Μερικές φορές συμβαίνει μόλις τη βρίσκεις να τη χάνεις.
Η ενασχόληση μου με τη μαγειρική αυτές τις μέρες απέβη μοιραία καθώς έχω κοπεί σχεδόν παντού. Καλό είναι όταν βρίσκεται κανείς σε άγνωστα μονοπάτια να διατηρεί τις επιφυλάξεις του.
Είναι ανακουφιστικό να ανακαλύπτει κανείς πως έστω και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξει σταθερότητα χωρίς στασιμότητα έστω και στο επίπεδο της μονάδας.
Είναι αλήθεια πως ο Σοπέν με έσωσε απ’ τη κατάθλιψη του εγκλεισμού.
Άφησα αρκετές φορές τον εαυτό μου να επαναπροσδιορίσει τις έννοιες τις ελευθερίας, όπως κανείς μπορεί να κάνει με τη φαντασία του κάθε φορά που η πραγματικότητα διαγράφεται ανεπαρκής. Η ελευθερία έχει αποκτήσει πλέον διάφορες σημασιολογικές διακλαδώσεις. Όμως σε σε κάθε περίπτωση και σε κάθε εποχή ο άνθρωπος οφείλει να παλεύει για την ελευθερία του. Υπάρχει μια ιδιαίτερη ομορφιά σε ημιτελή πράγματα που αν την αφήσεις να σε πάει παραπέρα θα δεις ότι έχει πολύ περισσότερες ομοιότητες με κάποιας μορφής αδιερεύνητη τελειότητα ή απεραντοσύνη. Μέσα στον εγκλεισμό άρχισα να αντιλαμβάνομαι την ομορφιά σε πράγματα ημιτελή.
Πρέπει να προσέχουμε περισσότερο τι ζητάμε στις προσευχές μας.
Η ζωή μοιάζει πολύ με ταινία του Ταραντίνο εκτός από τις περιπτώσεις που μοιάζει περισσότερο με κόμικ της μάρβελ.
Μου έχουν λείψει οι βόλτες χωρίς προορισμό και η εμπιστοσύνη χωρίς προϋποθέσεις. Οι ανοργάνωτες εξορμήσεις σε μέρη, ανθρώπους
και μορφές τέχνης , που στα πλαίσια του εγκλεισμού είναι αδύνατον να βουτήξει κανείς στα βαθιά τους. Μου έχουν λείψει οι συναυλίες, οι πρόβες, το θέατρο. Η συλλογικότητα. Τα μαζί.
Ίσως όταν θα ξαναβρεθούμε να είμαστε περισσότερο ενθουσιασμένοι, λιγότερο απόλυτοι ή δογματικοί. Να αφεθούμε περισσότερο και πιο ολοκληρωτικά στα μαζί απ’ ότι στα εγώ. Να είμαστε ο ένας για τον άλλον. Να αναγνωρίζουμε πως ζούμε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι και το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα είναι το μαζί. Πως καμία ανθρώπινη οντότητα δεν υπερτερεί ενάντια κάποιας άλλης διότι όλοι είμαστε μικρά μέρη ενός τυχαίου, μιας κάποιας απρόσμενης συγκυρίας και έπειτα κάποιας άλλης μέσα σε έναν αέναο κύκλο αλληλοδιαδοχής.
Comments