«Λούι» τον λένε τον πεντάχρονο. Το μικρότερο παιδί του πρίγκιπα Ουίλιαμ και της δεν θυμάμαι πώς τη λένε. Τους απασχόλησε πολύ και δεν είμαι ενήμερη και πού κατέληξαν τελικά: να τον πάρουν μαζί τους στη Στέψη ή να το αφήσουν στο σπίτι?
Ο μικρός τους γιός, ένα ΠΑΙΔΑΚΙ δηλαδή, αποδείχτηκε ανάγωγος(!!) σε προηγούμενες δημόσιες εμφανίσεις τους: έκανε «μούτες». Έβγαζε τη γλώσσα του, έξυνε το αυτί του, χοροπηδούσε, χασμουριόταν, κοιτούσε αλλού από κει που όφειλε να κοιτάζει.
Με μιά τέτοια «άπρεπη» συμπεριφορά πώς να τον εμφανίσουν σ΄αυτό το υπέρτατο τελετουργικό του Ηνωμένου Βασιλείου που είναι η Στέψη του βασιλιά τους! Άσε που αν, με όλα τούτα του, τον δείξουν οι κάμερες, θα χάσει την πλήρη λάμψη της, θα αφανιστούνόλες οι απαραίτητες λεπτομέρειες της, καλυπτόμενες,κάποιες τους, από τις δικές του «αηδίες».
Μάλλον «να τον αφήσουμε σπίτι, ναι αυτό θα είναι το ορθότερον» ίσως να συναποφασίσουν μετά από βασιλικές συσκέψεις επί πριγκιπικών συσκέψεων.
Τον μικρό Λούι, το ΠΑΙΔΑΚΙ, ούτε που τον αφορούν όλα αυτά. Εκτός κι αν η μεγαλύτερη αδελφή του αρχίσει, επίτηδες, να στριφογυρίζει τον δεξί της δείχτη στην αριστερή της παλάμη και να του λέει χαιρέκακα: «Εσένα δεν θα σε πά-ρου-με, δεν θα σε πά-ρου-μεεε!»
Ο Λούι, το ΠΑΙΔΑΚΙ, θα της βγάλει τη γλώσσα, θα τη φτύσει, θα της ρίξει δυό κλωτσιές, δεν ξέρω και τι γνωρίζει περί μούντζας και τί εμπειρία έχει στην εφαρμογή της, θα κλείσει με δύναμη την πόρτα του τεράστιου δωματίου του, θα βάλει μπρος τα ρομπότ αυτοκινητάκια του, θα τα βαρεθεί, θα πιάσει τα ηλεκτρονικά του κι από δω παν΄κι άλλοι.
Στη μέρα της διπλοενθρόνισης, θα βαριέται, θα ξεφύγει από τις νταντάδες του, τί διάολο έξυπνο ΠΑΙΔΑΚΙ είναι, θα πιάσει κάνα κατσαβίδι-πού θα το βρει θα μου πεις, ένια σου τα πάντα μπορεί να βρεί και να σκαρφιστεί ένα μικρό παιδί, θα σου πω εγώ- θα διαλύσει μια κλειδαριά, δυό χερούλια από χρυσοποίκιλτα ερμάρια, κάτι, κάτι θα βρει να κάνει να περάσει η ώρα του ή και το άχτι του, ΑΝ, ΑΝ τον έχει απασχολήσει η κύρωση που του επέβαλαν να είναι ο μόνος επίσημος απών από το ύψιστο γεγονός της χώρας του.
Ο Λούι, το ΠΑΙΔΑΚΙ, θα συνεχίσει να περνάει τη ζωή του υπέροχα και χάλια, ανάμεσα στα «πρέπει!» και τα «δεν πρέπει!» αυτά που κατέστησαν κι εμάς ανθρώπους μισερούς, και όταν μεγαλώσει θα κάνει τις δικές του αναμενόμενες τούμπες: θα πηδάει από δω κι από κει, σε «επιτρεπόμενα» και «ανεπίτρεπτα» μέρη, θα δοκιμάζει τον εαυτόν του σε επιτρεπόμενες και ανεπίτρεπτες ερωτικές συμπεριφορές, σε επιτρεπτά και απαγορευμένα υλικά «αγαθά», θα του φταίνε όλα και όλοι, θα του αρέσουν όλοι και όλα, θα αναζητά τον αληθινό του εαυτό, δεν θα τον βρίσκει, θα μπερδεύεται, θα κλείνεται σε κύκλο ανίας, θα μεταπηδά σε εγρήγορση και αναζητήσεις, θα ψάχνεται, και θα τον ψάχνουν, και πόσο πολύ, μα πόσο πολύ αλήθεια θέλω να του ευχηθώ να χτίσει το είναι του ανεξάρτητο, αυτούσιο, γαλήνιο, υγιέςκι ευχαριστημένο.
Και πόσο θα ήθελα, τώρα που μιλάμε, αυτός ο Λούι το ΠΑΙΔΑΚΙ, να έχει το μικρό πριγκηπικό του δάχτυλο χωμένο στη μικρή πριγκηπική του μύτη και να το στριφογυρίζει! Μη σου πω ότι του εύχομαι και αυτό!
Αγνή Ζησίδου (μία απλή τραπεζικός και όχι ψυχολόγος που ψυλλιάστηκες).-
Σύρος, 30.05.2023
Comments