«Ο πιανίστας»…της Αγνής Ζησίδου

Ο πρώτος ένοικος, δεν θα το πιστέψεις, ήταν το πιάνο. Ένα μεγάλο με μεγάλη μαύρη γυαλιστή ουρά. Το μετέφεραν στα χέρια οκτώ κάθιδροι άντρες και τους πήρε πάνω από μία ώρα να το ανεβάσουν τα σκαλιά της εξώπορτας και να το βάλουν στο δωμάτιο του. Ναι, εκεί το κλείδωσε ο πιανίστας, να μην του το αγγίζει κανείς και άφησε όλο τον άλλο χώρο, έντεκα μεγάλα δωμάτια, στους τεχνίτες για να αρχίσουν μία ατελείωτη επισκευή στο παμπάλαιο αρχοντικό.

Κάθε πρωί οι, κάθε ειδικότητας, τεχνικοί εργάζονται πυρετωδώς ή και όχι, με την απαραίτητη υπόκρουση μουσικής: «Τα ματόοοκλαααδα σου λάμπουν βρε…», «Είειειμ΄αητός χωρίς φτεράαα…», «Στα Τρίιικαλαααστα δυόοο στενά σκοτώσανε τον Κατσαπλιά…», «Δεν άκουσααα, πώς είπατεεε, συγνώμη κύριε, ποιος είστε?»με ένα ατελείωτο ρεπερτόριο.

Αργά το μεσημέρι όταν όλα έχουν ησυχάσει και οι μάστορες έχουν φύγει με ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι, έρχεται ο ιδιοκτήτης να ρίξει μιά ματιά, να ελέγξει. Δήθεν. Κλείνεται στο κλειστό δωμάτιο, περνάει τα ευέλικτα δάχτυλα του στα ασπρόμαυρα πλήκτρα, αυτά φιλήδονα διψασμένα να ξανακούσουν τη φωνή τους πειθαρχούν κι απελευθερώνουν στον αέρα την πιο όμορφη Καραΐνδρου, τον πιο ευαίσθητο Χατζηδάκη, ανασταίνουν τον Μορικόνε, ξεθάβουν με ένα ρέκβιεμ τον Μπαχ, ένα Σοπέν πήρε το αυτί μου, μία Ρεμπούτσικα κατεβάζει το βιολί της να ακούσει την ίδια μέσα από πλήκτρα, να δει, να συγκρίνει, να μη μεμψιμοιρήσει.

Μα, τί ωραίοι που είμαστε οι άνθρωποι! Τί όμορφοι, όταν είμαστε ο εαυτός μας! Και πόσο πιο όμορφοι όταν είμαστε ο καλός ο εαυτός μας!

Αγνή Ζησίδου

Σύρος, 08.07.2022