Κώστας Ζωγραφόπουλος : Θεωρώ ανώτερη πνευματική λειτουργία την χειρωναξία

Με ρωτάς πως περνώ τον χρόνο μου τώρα που έχουμε καραντίνα… Ίσως ακούγεται περίεργο, αλλά δεν νιώθω τον εγκλεισμό ως ποινή. Πάντα λάτρευα την επιλεκτική απομόνωση, γιατί άφηνα την δημιουργική μου φαντασία να καλπάσει προστατευμένη. Τώρα απλώς, λόγω της κατάστασης, η απομόνωση αυτή κρατά λίγο περισσότερο. Μια φόρμουλα πνευματικής ισορροπίας που επιλέγω, σε δύσκολες περιόδους της ζωής μου, είναι να σκέπτομαι αυτά που ονειρεύομαι να γίνουν, παρά εκείνα που μου λείπουν επειδή έγιναν. Το πρώτο που κάνω λοιπόν, για να έχω ψυχική και πνευματική υγεία, είναι να φτιάχνω με τα χέρια και το μυαλό μου αντικείμενα. Θεωρώ ανώτερη πνευματική λειτουργία την χειρωναξία, όσο και αν ο πολιτισμός μας την έχει απαξιώσει. Έτσι κάνω επισκευές στο σπίτι, πατέντες λειτουργικές για να χωρέσουν τα βιβλία που βρίσκονται σε διπλές σειρές στα ράφια και άλλα. Φτιάχνω ακόμα παλαιωμένα ξύλινα αντικείμενα. Τα πάντα με ελάχιστα εργαλεία και φυσικά με την δημιουργική σκέψη του χειρώνακτα. Το δεύτερο που κάνω Άντζυ μου, είναι να μελετώ και να γράφω. Η οικογένειά μας γράφει συστηματικά. Τα θεατρικά κείμενα μαζί με την ιστορική μυθιστοριογραφία είναι το αντικείμενο ενασχόλησής μου. Δεν λέω εργασίας, γιατί στην Ελλάδα η τέχνη δεν αμείβεται. Από κοινωνικο-πολιτική ψυχαγωγία (αγωγή ψυχής), εκλαμβάνεται η λειτουργία της ως ιδιωτική διασκέδαση και αυτό δεν είναι απλώς λυπηρό, αλλά τραγικό. Μετά την καραντίνα ελπίζω να δημοσιοποιηθούν ευχάριστα πράγματα που έχουμε ετοιμάσει, για τα οποία δεν μπορώ να πω κάτι ακόμα πριν ολοκληρωθούν και κατοχυρωθούν νομικά. Το μόνο σίγουρο που αξίζει να αναφέρω είναι ότι έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνίδα σκέψη, όσο κι αν υπάρχουν κάποιοι που κοντεύουν να μας πείσουν πως η σκέψη της γλώσσας μας είναι ποταπή. Ελπίζω με αυτά που αθόρυβα δημιουργούμε στο σπίτι μας, να δείξουμε μέσω της τέχνης, πως οι λαοί μπορούν να συνυπάρχουν, αντί να γίνουν όλοι οι πολιτισμοί μια σούπα, θρεπτική για όσους θεωρούν τον άνθρωπο προϊόν προς εκμετάλλευση. Όταν βγω Άντζυ μου, απλώς θα αγκαλιάσω φίλους που μου έχουν λείψει και θα περιποιηθώ τα μούσια μου που τα έχω αφήσει να μεγαλώσουν αρκετά. Τα χρειαζόμουν για την τελευταία ταινία του Γιάννη Στραβόλαιμου με τον τίτλο το Δείπνο του Βοσκού, αλλά τώρα μεγάλωσαν κι άλλο. Εκεί μαζί με άλλους υπέροχους ανθρώπους της τέχνης, έπαιξα ένα παπά. Άσε που μου αρέσει να ψέλνω … με την καλή έννοια … χε χε