Πρωτόγνωρη κατάσταση για όλους αυτή που βιώνουμε και πόσο ιδιαίτερη που τη βιώνει σχεδόν όλη η ανθρωπότητα.
Οι μέρες μου, πέρα από βιβλία, ταινίες, μουσική, διασκευές θεατρικών, συγύρισμα σπιτιού και βιντεοκλήσεις με φίλους και την οικογένεια, περιλαμβάνει κι αρκετή σιωπή. Μία σιωπή που, αν και όχι πρωτόγνωρη για μένα, είναι μεγάλης διάρκειας συγκριτικά με άλλες περιόδους. Μες σ' αυτή τη σιωπή η σκέψη μου ταξιδεύει στους ανθρώπους -ασθενείς και νοσηλευτικό προσωπικό- που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και σε ανθρώπους που κλεισμένοι στα σπίτια τους αδυνατούν να καλύψουν ακόμη και τις βασικές τους ανάγκες. Τέτοιες σκέψεις με οδηγούν αναπόφευκτα στην προσευχή, ένα πολύ ισχυρό όπλο στο οποίο ο σύγχρονος "παντοδύναμος" άνθρωπος αρνείται να καταφύγει. Πολύ πιθανό όμως σε καταστάσεις που μας ξεπερνάνε, όπως αυτή που βιώνουμε, να έχει να προσφέρει πολλά.
Μοιράζομαι μαζί σας ένα απόσπασμα του Ρίλκε για τη Σιωπή. "Όσο πιο σιωπηλοί, πιο καρτερικοί, πιο συγκεντρωμένοι είμαστε τις ώρες της θλίψης μας, τόσο εισχωρεί πιο βαθιά και πιο άσφαλτα, το Καινούριο, το Άγνωστο, εντός μας, τόσο το κατακτούμε πιο πλέρια, τόσο περισσότερο γίνεται αυτό, Μοίρα μας."
Όσον αφορά το κοντινό και μακρινό μέλλον δεν ξέρω... ελπίζω οι "ηγέτες" μας, στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, να μεριμνήσουν ώστε να μη δούμε ακόμη περισσότερους συνανθρώπους μας στα όρια της εξαθλίωσης λόγω της οικονομικής κρίσης που ίσως ακολουθήσει. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία οπότε... ελπίδα και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά!
Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνοθέτης/Παραγωγός
Commentaires