Με το που μπήκαν νέες λέξεις στην ζωή μας, όπως «κρούσματα», «καμπύλη του ϊού», «Τσιόδρας», «Χαρδαλιάς», «κανονικότητα», φάνηκε σαν να άλλαζε η ζωή μας. Έχοντας περάσει 50 σχεδόν μέρες κοινωνικής απόστασης, τα πράγματα φαίνονται να ομαλοποιούνται. Ναι, ήμασταν τυχεροί που είχαμε δει παραδείγματα άλλων χωρών να ζουν δραματικές στιγμές, και πήραμε μέτρα έγκαιρα.
Η κυβέρνηση τα οριοθέτησε και σχεδόν όλοι οι πολίτες πειθάρχησαν σε αυτά. Όλη αυτή την περίοδο, η σκέψη μου είναι σε εκείνους που βρίσκονται στις ΜΕΘ, στους δικούς τους που πρέπει να βρίσκονται σπίτι χωρίς να μπορούν να κάνουν κάτι για τον άνθρωπό τους (ή ακόμη και να τον αποχαιρετήσουν), στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που πάντα είναι ήρωες και όλους όσοι δουλεύουν σκληρά – και ίσως με τρόμο για να μην νοσήσουν ή μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι τους.
Από τον φαρμακοποιό, τον τραπεζικό μέχρι τον courier που μετέφερε με ασφάλεια τα δώρα που παρήγγειλα για τα βαφτιστήρια μου το Πάσχα. Αυτό το Πάσχα, όλοι είπαμε πως ήταν το πιο ιδιαίτερο Πάσχα που κάναμε.
Άλλοι μίλησαν για παιχνίδι φαντασίας, άλλοι το είδαν σαν σενάριο τρόμου που έγινε πραγματικότητα, άλλοι ένιωσαν την συγκίνηση των ημερών, άλλοι στεναχωρήθηκαν που ήταν μόνοι και άλλοι το ευχαριστήθηκαν γιατί πρώτη φορά μίλησαν τόσο πολύ με την οικογένειά τους. Νιώθω πως αυτό το Πάσχα ήταν πιο Πάσχα από όλα γιατί ήταν το πιο «εσωτερικό» Πάσχα που έχω κάνει.
Μπορεί να μην πήγαμε στην Εκκλησία, αλλά άκουσα το περισσότερο εκκλησίασμα μέσω τηλεόρασης από ποτέ, ένιωσα κατάνυξη αν και δεν άκουσα το Ω, γλυκύ μου έαρ όπως συνηθίζεται στον Επιτάφιο, και ουσιαστικά μας έφερε πάλι στο κέντρο μας.
Πρόλαβα να σκεφτώ λίγο, να νιώσω την αγάπη που έχω μέσα μου και θέλω να βγάλω προς τα έξω μου, να κάνω έναν απολογισμό αγάπης και νοσταλγίας, τι μου έχει λείψει, και το βασικότερο να είμαι ευγνώμων. Αν και πάντα νιώθω ευγνώμων για όλα αυτά που μέχρι τον Μάρτιο ζούσαμε χωρίς να ονοματίζαμε, και πλέον ονομάζουμε «κανονικότητα».
Μέσα σε αυτές τις μέρες, κατέβασα μπαταρίες και φόρτισα μπαταρίες. Διάβασα πολύ, είδα τηλεόραση και σειρές στο Netflix, αγάπησα περισσότερο τον Ρέμο που μας έκλεισε πονηρά το μάτι λέγοντάς μας «είμαστε όλοι μαζί», πήγα για ποδήλατο, αρχειοθέτησα παλιά τεύχη περιοδικών που γεμίζουν 2 ντουλάπες και θυμήθηκα δουλειές που ευχαριστήθηκα τότε, ανέτρεξα σε παλιές φωτογραφίες, πότισα λουλούδια και κήπο, έφαγα μόνο σπιτικό φαγητό, έπινα απογευματινό καφέ με σαντιγί με την μητέρα μου απολαμβάνοντας The Crown ή Ozark, δεν έφτιαξα ντουλάπες- και απολυμάνθηκα τόσο ώστε να πάω στο φαρμακείο για ενυδατική κρέμα ενισχυμένη.
Ίσως και να το χρειαζόμουν αυτό – αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το πω άνετα, μιας και σκέφτομαι τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν πολλοί συμπολίτες μου (όσοι έχασαν ανθρώπους, όσοι δυσκολευτούν οικονομικά, όσοι χάσουν δουλειές, τους Καλλιτέχνες που φαίνεται να περνούν καλοκαίρι στην αεργία, τους ανθρώπους της εστίασης…) Ωστόσο, τέρμα πια με το «χωριστά μαζί».
Καιρός να βγούμε με προσοχή παρακαλώ. Παραμένω αισιόδοξος και ανυπομονώ να βγω και να περιπλανηθώ με τους φίλους μου στην καλοκαιρινή Αθήνα. Και να κάνουμε αγκαλιές – όχι φιλιά ακόμη…
Γιώργος Πράσινος | instagram | prassinos | site : mr-green.gr
Comments