Σε πολύ νεαρή ηλικία μαζί με άλλες δύο «δασκαλίτσες», μικρόσωμες, αδυνατούλες και πρωτοδιόριστες σε ένα μικρό χωριό, πήγαμε ένα Σαββατοκύριακο στη Μύκονο να ξεδώσουμε! Τη νύχτα τη βγάλαμε σε ένα μπαρ (night club το έλεγαν τότε) χορεύοντας ασταμάτητα σε «ξέφρενους» ρυθμούς. Την ίδια νύχτα στο ίδιο μέρος ήταν και δύο νεαροί Γιαπωνέζοι που χόρευαν μαζί μας και παρ΄όλο που… τα Γιαπωνέζικα μας δεν ήταν τέλεια, στα Αγγλικά τα καταφέρναμε. Τους περιέγραψα το νησί μου, κινήθηκε το ενδιαφέρον του Γιαν και είπε να έρθει να το δει, μπαίνοντας μαζί μας στο ίδιο βαπόρι της επιστροφής.
Δεν ξέρω τώρα πώς τους ήρθε των γονιών μου και θέλησαν - για τη μία και μόνο βραδιά που τους έλειψα- να κατεβούν στο λιμάνι να με υποδεχτούν. Η μαμά μου μόλις είδε τον νεαρό Ιάπωνα με σακίδιο, ατημέλητο, με λυμένα κορδόνια «έστριψε», την είδα, ξεροκατάπια και μου κόπηκε η χαρά της γνωριμίας με έναν νέον άνθρωπο από τόσο μακρινή χώρα.
Τον έτρεξα γρήγορα σε ένα φτηνό ξενοδοχείο, του είπα προς τα πού να πάει και τί αξίζει να δει, του δάνεισα και το ποδήλατο μου και δώσαμε ραντεβού στο μουράγιο την άλλη μέρα που θα έφευγε. Εκεί ο Γιαν έβγαλε από το σακίδιο του ένα άσπρο χαρτόνι, όπου πάνω του με μαύρο μελάνι είχε σχηματίσει κάποια γράμματα(?) σχέδια(?) και μου εξήγησε πως συμβόλιζαν την «Ομορφιά»! Το είχε φτιάξει δώρο για μένα, να με ευχαριστήσει για τη φιλοξενία μου(?) για τη γνωριμία μας(?) για τις χορευτικές φιγούρες μου μαζί του(?). Who knows! (sta yaponezika den to xero).
Σήμερα, σχεδόν…πενήντα χρόνια μετά, σε μία ακόμα προσπάθεια «κάθαρσης» των αρχείων μου, τούτο το δώρο ήρθε να υγράνει τα μάτια μου και να με κάνει να αναρωτηθώ τί να κάνει, άραγε, σήμερα ο Γιαν μου. Ο Γιαπωνέζος μου που σήμερα, Σίγουρα θα ζει! Ίσως να έχει φτιάξει μία πολύ όμορφη οικογένεια, ίσως να εργάζεται σε μία μεγάλη βιομηχανία με χέρια αδρά, μπορεί να μου έχει γίνει ένας υπέροχος ζωγράφος, μπορεί και να είναι ένας από τους σπουδαίους επιστήμονες και κάπου να φιγουράρει το όνομα του στα επιτεύγματα του διαστήματος, μπορεί να συνεχίζει να είναι ένας ακούραστος ταξιδευτής με την ίδια δίψα για γνώση της, ανά την υφήλιο ανθρωπότητας, και το μυαλό του παραμένοντας τόσο ευάερο και ευήλιο, να τον έχει οδηγήσει σε Φιλειρηνισμό και να κάνει, από μόνος του(?) προσπάθειες για έναν άλλον κόσμο, τόσο όμορφο, όπως ο ίδιος τον είχε ονειρευτεί κι απεικονίσει στη ζωγραφιά του, αυτήν που κιτρινισμένη πια κρατώ, σήμερα, στα ηλικιωμένα χέρια μου.
Σου εύχομαι να είσαι καλά, πάρα πολύ καλά, Γιαν μου! Και συγχώρα με που… μπορεί να σε λέγανε και Τσιν! Δεν το θυμάμαι το όνομα σου, παρά μόνο την ανήσυχη, νεανική κι ευγενική ματιά σου!
Αγνή Ζησίδου
Σύρος, 05.11.24
Comments